Onze lieve kater Jonathan (“geschenk van God”) is bijna 10. Tien jaar geleden schreven we in de nieuwsbrief een stukje over de bijzondere manier waarop hij in ons leven kwam. Vanwege zijn 10e verjaardag volgt hier nogmaals het verhaal.
Indertijd gingen wij heel regelmatig naar Portugal, naar Joke, die appartementen verhuurt. Ze is erg goed voor de dieren, waardoor vele katten, egels en zelfs een gewonde meeuw op haar terrein een goed toevluchtsoord vinden. Eén van die katten was een wat minder aantrekkelijke, nogal gehavende maar hele lieve grote rode kater, die wij Williebertie noemden. Williebertie had de gewoonte om ergens neer te ploffen, waarna je hem, mede door zijn grootte, er niet makkelijke toe kon bewegen weer te vertrekken.
Enkele maanden na een verblijf bij Joke doemde er in meditatie bij mij opeens een helder beeld op van Williebertie, waarin hij aangaf dat hij bij ons wilde komen wonen. Na de meditatie bespraken we dit als een grappig, maar merkwaardig beeld, zonder er verder veel aandacht aan te besteden. Het leek ons verder vrij ondenkbaar om deze enorme kater, die het daar ook goed had, mee naar Nederland te nemen.
Vlak daarna kreeg ik echter twee keer dezelfde heldere droom van een jong katje, die met zijn poot op, wat ik dacht, de sport van een ladder rustte. De droom was zo helder dat ik dit had kunnen uittekenen. Op dat moment begonnen we een verband te zien tussen het beeld in meditatie en deze dromen. Zodanig dat we zelfs cursisten zijn gaan vragen of zij wisten van een nestje met zo’n katje erbij.
Kon dit een reïncarnatie van Williebertie zijn? In dat geval zou hij natuurlijk moeten zijn overgegaan. En dan zouden we hem ook moeten vinden, precies zoals in die droom. En dat gebeurde, alleen niet via cursisten en andere bekenden. Op zekere dag opende ik Facebook, waar ik eigenlijk zelden op keek, en als eerste bericht verscheen het beeld uit de droom als foto, geplaats door ons bekende mensen. De sport van de ladder bleek een stoelpoot, maar de houding en tekening was exact hetzelfde als in de heldere dromen.
Later hoorden we van Joke dat Williebertie inderdaad was overgegaan vlak voordat hij in meditatie verscheen. Hij was zwaargewond thuisgekomen na een vermoedelijke aanval door een wild zwijn waarna hij niet meer herstelde.
Hoewel we niet zaten te springen om er een kat bij te nemen, vonden we dat we niet om deze voor ons wel heel bijzondere gebeurtenissen heen konden. Zodoende is Jonathan nu al tien jaar in ons leven. Jonathan is een erg grote en lieve kater en hij houdt ervan om ergens neer te ploffen, bij voorkeur op bed en daar uren te blijven liggen. Hij is verder echt een natuurkat, laat zich wel aanhalen, maar is veel op stap. Vaak komt hij alleen even thuis om in hoog tempo zijn brokjes naar binnen te schrokken, en weer naar buiten te gaan. Wij zijn erg blij met hem.